Dodatek relokacyjny wypłacany pracownikom oddelegowanym tytułem zwrotu kosztów przeprowadzki do miejscowości oddelegowania korzystać może ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że wolne od podatku są kwoty otrzymane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.
Natomiast wydatki na doradztwo prawne i podatkowe dla oddelegowanego poniesione przez pracodawcę są dla zatrudnionego przychodem opodatkowanym.
Na takim stanowisku stanął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 10 stycznia 2017 r. (sygn. 3063-ILPB1-1.4511.227.2016.2.KF).
Oto najważniejsze tezy przytoczonej interpretacji:
„(…) W niniejszej sprawie mamy do czynienia z wypłaconym Wnioskodawcy dodatkiem relokacyjnym, a więc świadczeniem pieniężnym. Zatem w kontekście wypłaconego świadczenia pieniężnego, za pozbawione podstaw faktycznych należy uznać rozważania Wnioskodawcy dotyczące zastosowania do tego świadczenia tez wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt. K 7/13, w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: „art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (…), rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”.
W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się bowiem o zgodności z Konstytucją przepisów regulujących kwestię nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez pracownika od pracodawcy. Nie dotyczył on zatem pieniędzy i świadczeń pieniężnych, a takim jest wypłacony Wnioskodawcy dodatek relokacyjny.
Mając na względzie powyższe wyjaśnienia, a w szczególności brzmienie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który za przychód ze stosunku pracy uznaje także wszelkiego rodzaju dodatki do zasadniczego wynagrodzenia stwierdzić należy, że otrzymany przez Wnioskodawcę dodatek relokacyjny stanowi przychód ze stosunku pracy.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na treść przepisu art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.
Jak wynika z treści wniosku, otrzymany przez Wnioskodawcę dodatek relokacyjny został wypłacony tytułem zwrotu kosztów przeniesienia służbowego do Polski. Wysokość tego dodatku nie przekroczyła wysokości miesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawcy za czerwiec, a więc za miesiąc, w którym nastąpiło oddelegowanie Zainteresowanego do pracy w Polsce.
Zatem w analizowanej sprawie dodatek relokacyjny otrzymany przez Wnioskodawcę stanowi przychód ze stosunku pracy, zwolniony jednakże od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (…)
Odnosząc się natomiast do skutków podatkowych pokrycia przez Pracodawcę Wnioskodawcy kosztów usług doradztwa prawnego i podatkowego należy wskazać, że w tym przypadku powstanie przychodu podatkowego należy rozpatrywać w kontekście spełnienia przesłanek wynikających z treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13.
W wyroku tym wskazano, że za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie takie nieodpłatne świadczenia, które:
- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Aby można było uznać, że pracownik otrzymał nieodpłatne świadczenie, powyższe przesłanki muszą być spełnione łącznie.
W przedmiotowej sprawie – wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – spełnione zostały kryteria uprawniające do zaliczenia ww. świadczeń do świadczeń nieodpłatnych stanowiących przychód pracownika. Nie ma wątpliwości, że skorzystanie przez Wnioskodawcę ze świadczenia w postaci usług doradztwa prawnego i podatkowego opłaconych przez Pracodawcę następować będzie za zgodą Wnioskodawcy, będzie spełnione w jego interesie, a także przyniesie Zainteresowanemu wymierną oraz przypisaną indywidualnie korzyść.
Tut. Organ nie podziela poglądu Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki na doradztwo prawne i podatkowe związane z oddelegowaniem nie zostały poniesione w interesie Zainteresowanego lecz Pracodawcy, ponieważ to Pracodawca oddelegował Wnioskodawcę do pracy w Polsce i to jego bezpieczeństwu prawnemu i podatkowemu w głównej mierze służyły nabywane usługi. Jak wynika bowiem z treści wniosku, koszty te dotyczą m.in. usług doradztwa podatkowego w Niemczech, w tym – przedstawienia Wnioskodawcy obowiązków względem niemieckich organów podatkowych, nakładanych na niego, jako osobę oddelegowaną przez niemieckie przepisy podatkowe, a także wyjaśnienia Zainteresowanemu zagadnień związanych z ubezpieczeniami społecznymi. Tak więc, usługi te wcale nie zostały nabyte w celu zapewniania bezpieczeństwa prawnego i podatkowego Pracodawcy, ale w interesie Wnioskodawcy: dotyczą bowiem jego obowiązków względem niemieckich organów podatkowych.
Ponadto nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w opisanej sytuacji nie otrzymał on żadnego „przysporzenia majątkowego” czy „korzyści” w rozumieniu art. 11 lub art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Gdyby bowiem Pracodawca nie podjął decyzji o finansowaniu tych wydatków – Wnioskodawca musiałby omawiane wydatki pokryć z własnego majątku. Żaden z powszechnie obowiązujących przepisów prawa nie nakłada na pracodawcę obowiązku zapewnienia tego rodzaju świadczeń pracownikom. Fakt, że zgodnie z polityką firmy, Pracodawca zapewnia wszystkim pracownikom oddelegowanym do pracy zagranicę ww. świadczenia nie może wpływać na istnienie obowiązku podatkowego.
Zatem, w sytuacji kiedy koszty usług doradztwa prawnego i podatkowego decyduje się pokryć – kosztem własnego majątku – Pracodawca, to wartość tychże świadczeń należy, w świetle przepisów podatkowych, uznać za przychód. Świadczenie to – wbrew opinii Wnioskodawcy – stanowi trwałe przysporzenie majątkowe po stronie Zainteresowanego. Dzięki finansowaniu omawianych wydatków Pracodawca niejako „zwalnia” Wnioskodawcę z konieczności finansowania tychże wydatków kosztem majątku własnego, tym samym nie doprowadzając do uszczerbku w jego majątku. (…)”.
